برای تولید نخ بخیه ممکن است از الیاف فلزی، الیاف طبیعی (کتان، ابریشم، پنبه) کولاژن، روده حیوانات و یا الیاف مصنوعی استفاده نمود. بنابراین نخ‌های جراحی از نظر مواد تشکیل دهنده به ۲ دسته قابل جذب و نخ غیر قابل جذب تقسیم می‌شوند که در این مطلب به معرفی آنها خواهیم پرداخت.

نخ قابل جذب

قابل جذب به نخ‌هایی اطلاق می‌شود که در بدن بیمار جذب شده و نیازی به بیرون کشیدن آنها توسط پزشک نیست. نخ‌های قابل جذب قسمت عمده‌‌ای از استحکام مکانیکی خود را طی دوره‌ای دو تا شش ماهه از دست می‌دهند. نکته مهم تفاوت بین کاهش استحکام مکانیکی در طی فرآیند جذب و حذف مواد تخریب شده از بدن است. به این ترتیب که یک نخ ممکن است استحکام خود را در مدت کوتاهی از دست بدهد، اما به ماه‌ها یا سال‌ها زمان احتیاج داشته باشد تا کاملاً جذب شود. نخ‌های قابل جذب معمولا از موادی همچون کلاژن و روده حیواناتی مانند گاو و گوسفند تولید می‌گردند. نخ‌های قابل جذب به ۲ دسته طبیعی و غیر طبیعی تقسیم می‌شوند.

نخ‌های قابل جذب طبیعی

• نخ‌های قابل جذب ساده یا پلین (PLAIN)
• نخ قابل جذب کرومیک یا کاتگوت کرومیک (CHROMIC)
• نخ قابل جذب کلاژن (COLLAGEN)

نخ‌های قابل جذب غیر طبیعی و مصنوعی

• نخ ویکریل (پلی گلاکتین) VICRL

نخ غیر قابل جذب

این دسته از نخ‌ها همانطور که از اسمشان پیداست قابلیت جذب در بدن بیمار را نداشته و در مقابل تخریب بیولوژیکی مقاوم هستند.نخ‌های غیر قابل جذب پس از مدت زمان مشخص و بهبود عضو جراحی شده، میباسیت توسط پزشک متخصص از بدن بیمار جدا گردد. نخ‌های غیر قابل جذب معمولا از موادی همچون پنبه، کتان، ابریشم، نایلون، پروپیلن و یا استیل ضد زنگ تشکیل می‌گردند. همانند نخ‌های قابل جذب، نخ‌های غیر قابل جذب نیز به ۲ دسته طبیعی و غیر طبیعی تقسیم می‌گردند:

نخ‌های غیر قابل جذب طبیعی

• نخ سیلک خالص virgin silk
• نخ سیلک روکش دار dermal silk
• نخ پنبه ای cotton
• نخ کتانی linen
• نخ سیمی ضد زنگ stainless steel or wire

   نخ‌های غیر قابل جذب مصنوعی

• نخ نایلون
• پلی پروپیلن
• V.D.F