برای تولید نخ بخیه ممکن است از الیاف فلزی، الیاف طبیعی (کتان، ابریشم، پنبه) کولاژن، روده حیوانات یا الیاف مصنوعی استفاده نمود. بنابراین نخ‌های جراحی از نظر مواد تشکیل دهنده به ۲ دسته قابل جذب و غیرقابل جذب تقسیم می‌شوند که در این مطلب به معرفی آنها خواهیم پرداخت.
نخ قابل جذب:
قابل جذب به نخ‌هایی اطلاق می‌شود که در بدن بیمار جذب شده و نیازی به بیرون کشیدن آنها توسط پزشک نیست. این نخ‌ها قسمت عمده‌‌ای از استحکام مکانیکی خود را طی دوره‌ای دو تا شش ماهه از دست می‌دهند. نکته مهم تفاوت بین کاهش استحکام مکانیکی در طی فرآیند جذب و حذف مواد تخریب شده از بدن است. به این ترتیب که یک نخ ممکن است استحکام خود را در مدت کوتاهی از دست بدهد اما به ماه‌ها یا سال‌ها زمان احتیاج داشته باشد تا کاملاً جذب شود. نخ‌های قابل جذب معمولاً از موادی همچون کلاژن و روده حیواناتی مانند گاو و گوسفند تولید می‌گردند. به طور کلی این نخ‌ها به ۲ دسته طبیعی و غیر طبیعی تقسیم می‌شوند.
طبیعی
- ساده یا پلین (PLAIN)
- کرومیک یا کاتگوت کرومیک (CHROMIC)
- کلاژن (COLLAGEN)
غیر طبیعی و مصنوعی
- نخ ویکریل (پلی گلاکتین) VICRL
نخ غیرقابل جذب:
این دسته از نخ‌ها همانطور که از اسمشان پیداست قابلیت جذب در بدن بیمار را نداشته و در مقابل تخریب بیولوژیکی مقاوم هستند. این مدل نخ‌ها پس از مدت زمان مشخص و بهبود عضو جراحی شده، میباسیت توسط پزشک متخصص از بدن بیمار جدا گردد. این محصولات معمولا از موادی همچون پنبه، کتان، ابریشم، نایلون، پروپیلن و یا استیل ضد زنگ تشکیل می‌گردند. همانند نخ های قابل جذب، نخ های غیرقابل جذب نیز به ۲ دسته طبیعی و غیر طبیعی تقسیم می‌شوند:
طبیعی
- نخ سیلک خالص virgin silk
- نخ سیلک روکش دار dermal silk
- نخ پنبه ای cotton
- نخ کتانی linen
- نخ سیمی ضد زنگ stainless steel or wire
مصنوعی
- نخ نایلون
- پلی پروپیلن
- V.D.F
